Sekitar tempoh Toyotomi Hideyoshi Jepun (1536 hingga 1598, bersamaan dengan zaman pertengahan dan akhir Dinasti Ming di China), Qian Lixiu seorang biarawan yang terkenal sebagai tok guru upacara minum teh di Jepun. Beliau telah mengangkat spanduk “upacara teh” pada masa itu. Beliau menyimpulkan upacara teh menurut Klasik Puisi “Shijing” kepada empat peraturan yang ringkas: “Harmoni, hormat, jelas, dan senyam”. Jelasnya, teori asas ini dibentuk oleh pengaruh intipati upacara teh Cina. Spesifikasi sukatan bagi pelajaran upacara teh yang utama masih berasal dari China.
Bukti pertama didokumenkan budaya teh di Jepun boleh dikerja sejak abad ke-9, apabila pokok teh telah dibawah oleh sami Buddha Eichū (Yongzhong) dari China. Dalam catatan Nihon Kōki menyatakan bahawa Eichū peribadi menyedia dan menghidang Sencha (Jepun teh hijau) kepada Maharaja Saga yang dalam satu lawatan di Karasaki (di masa kini Shiga Prefecture) pada tahun 815. Sejak itu, budaya teh di Jepun telah luas diamalkan oleh para bangsawan Jepun. Melalui perintah empayar pada tahun 816, ladang teh mula ditanam di Kinki wilayah Jepun. Walaubagaimanapun, kepentingan dalam teh di Jepun semakin pudar selepas itu.
Sekitar akhir abad ke-12, gaya penyediaan teh dipanggil “tencha” (点茶), di mana matcha serbuk diletakkan ke dalam mangkuk, air panas ditambah, dan teh dan air panas yang dipukul bersama-sama, telah diperkenalkan ke Jepun oleh Eisai, selepas kembalinya dari China. Beliau juga mengambil biji benih teh kembali ke Jepun. Akhirnya, teh itu dihasilkan yang dianggap sebagai kualiti yang paling tinggi di seluruh Jepun.
Teh hijau serbuk pertama kali digunakan dalam ritual agama di biara Buddha di Jepun. Menjelang abad ke-13, apabila Keshogunan Kamakura memerintah negara, budaya teh dianggapkan sebagai kemewahan dan dikaitan dengannya menjadi sejenis simbol status di kalangan kelas pahlawan-konyong teh dengan merasa Tocha (闘茶 tōcha). Dalam budaya teh ini, pihak peserta boleh memenangi hadiah-hadiah mewah bagi mereka yang menaman teh yang terbaik berkualiti di Kyoto, yang mengunakkan benih yang Eisai dibawa dari China.
Tempoh utama seterusnya dalam sejarah teh Jepun adalah pada tempoh Muromachi. Ia menunjuk kepada kebangkitan Kebudayaan Kitayama yang berpusat dalam dunia budaya yang cantik. Dalam tempoh kira-kira 1336-1573, kebudayaan Kitayama menyaksikan tunas daripada apa yang umumnya dianggap sebagai budaya tradisional Jepun seperti yang kita tahu hari ini.
Penggunaan teh Jepun dibangunkan sebagai “amalan transformasi”, dan mula berkembang sendiri estetik, khususnya yang dari prinsip-prinsip (Wabi-sabi). “Wabi” mewakili dalam, atau rohani, pengalaman kehidupan manusia. Makna asalnya dinyatakan perbaikan sunyi atau tenang, atau rasa lemah autu dicirikan oleh kerendahan hati, menahan diri, kesederhanaan, naturalisme, kedalaman, ketidaksempurnaan, dan asimetri. “Sabi” mewakili sebelah luar, atau bahan hidup. pada asalnya, ia bermaksud” haus “,” mengharungi “, atau” reput “. Terutama di kalangan golongan bangsawan, kekosongan pemahaman dianggap cara yang paling berkesan untuk kebangkitan rohani, manakala memeluk ketidaksempurnaan telah diberi penghormatan sebagai peringatan yang sihat untuk menghargai diri unpolished kami, di sini dan sekarang, sama seperti kita adalah-langkah pertama untuk “satori” atau pencerahan.
Murata JUKO dikenali dalam sejarah chanoyu sebagai seorang pemaju awal dalam budaya teh sebagai amalan rohani. Beliau belajar Zen bawah sami Ikkyū, yang digiatkan semula Zen dalam abad ke-15, dan ini dianggap telah mempengaruhi konsep beliau chanoyu. Pada abad ke-16, minum teh telah tersebar ke semua lapisan masyarakat di Jepun. Sen no Rikyu dan karyanya Rekod Southern, mungkin tokoh yang paling terkenal dan masih dihormati-sejarah dalam teh, diikuti konsep tuannya Takeno JOO daripada ichi-go ichi-e, falsafah yang setiap mesyuarat perlu dihargai, kerana ia tidak akan dapat semula. Ajarannya disempurnakan dengan pelbagai bentuk baru yang dibangunkan dalam seni bina dan taman-taman, seni, dan pembangunan, yang penuh dengan “cara meminum teh”. prinsip-prinsip beliau menetapkan kenyataan-harmoni (dan wa), menghormati (King kei), kesucian (jelas sei), dan ketenangan (Kematian jaku). Semua ini adalah masih penting kepada budaya teh Jepun.